WSV Noordschans: de watersportvereniging met het langste zeilseizoen
In het Paasweekeinde heen en weer naar Engeland. Pin Mill aan de rivier Orwell is weliswaar een veilige all weather bestemming aan de oostkust van Engeland. De naam Die-hard tocht suggereert een zware tocht en dat kan het zeker zijn. Een goede voorbereiding is dan ook van groot belang.
De organisatie is dit jaar in handen van Johan Bodar en René Dubbeldam, twee ervaren zeezeilers. De tocht naar de Engelse oostkust is in de loop der jaren behoorlijk veranderd. Niet alleen zandbanken, maar ook scheepvaartroutes en windmolenparken liggen in de weg van de rechte lijn naar Pin Mill.
De navigatie vanuit Stellendam, waar vandaan het flottielje dit jaar vertrekt, is wel eenvoudiger dan vanuit de Roompot. De route is in hoofdlijnen: het Slijkgat uit zeilen, langs de geankerde zeeschepen varen, het windmolenpark Borssele aan bakboord laten liggen, de scheepvaart kruisen buiten de TSS, boven het windmolenpark Galloper langs en daarna over een heuse rotonde op zee. Tussen de banken ligt de aanloop van Felixstowe, de grote zeehaven. Daarna is het nog een paar mijl de rivier op. Dat is vanwege het ontbreken van golfslag altijd een ontspannen laatste stukje.
Wat mij betreft bestaat een goede voorbereiding het belangrijkste element van deze tocht. Van tevoren testen of alle apparatuur de winter goed heeft doorstaan. Een AIS-transponder wordt op zee tegenwoordig als standaard ervaren. De medewerker bij de Sunk VTS die toezicht houdt op het Engelse scheepvaartverkeer leek van zijn stoel te vallen, toen hij hoorde dat niet twee maar vier jachten in zijn gebied op weg waren naar Felixstowe. Hij zag er maar twee op de AIS. Wordt de radar niet meer geraadpleegd?
Ook het foerageren moet niet licht worden opgevat. Zorg voor voldoende zoete en hartige snacks en voedzame maaltijden. Bereid van tevoren al een warme maaltijd voor, die je alleen maar hoeft op te warmen. Onder helling en met golfslag is koken aanzienlijk lastiger dan in de haven. En een warme maaltijd bij koude condities kan er net voor zorgen dat de tocht van zwaar verandert in goed haalbaar of plezant. Omdat vrijwel alle bemanningsleden nog niet zijn ingeslingerd is ook zeeziekte een element dat je niet moet onderschatten.
Zorg tot slot voor warme kleding. Thermokleding, een goede midlayer en een zeilpak. De ervaring leert overigens dat je het eerste uur dat je in je kooi ligt bezig bent met opwarmen. Zonde van de paar uur die je kunt slapen. Een warme kruik mee is dus helemaal geen slecht idee.
Heb je deze zaken op orde, dan kun je mee op een tocht die wat mij betreft de leukste is van het vaarseizoen. Ik stap op de Benevolent op, een Beneteau 50, met een bemanning van zes. In april is het al best lang licht, dus de nacht wordt ingedeeld in drie wachten van drie uur. Tot mijn verbazing wordt nog net niet gevochten om de hondenwacht. Dit betekent dat ik de vroege dienst krijg, van half vier tot half zeven en vanaf half tien zes uur mag slapen. Een ongekende luxe!
Voor de heenweg is lichte oostenwind voorspeld, dus de motor zal een groot deel in werking zijn. We zeilen het Slijkgat uit, maar daarna is het gedaan met de wind. Pas de volgende morgen om 10.00 uur is er voldoende wind om lekker te zeilen. Met een prachtige bakstag wind zeilen we de rest van de dag. De anderen hebben de motor zelfs al twee uur eerder uit en we zien de Pinta zelfs hun gennaker voeren. Daarmee lopen ze ons mooi voorbij. Ook de zon is er gezellig bij en van een ‘die hard’ tocht is nauwelijks sprake. Om 16.00 knopen we in Woolverstone marina vast in een box. De laatste mijlen was de wind door tunneleffecten nog even mooi aangetrokken tot 17 knopen. We halen 10 knopen met hulp van een flinke vloedstroom. Als we liggen is het tijd voor een overwinningsbiertje. We zijn met een ploeg van 18 man en dat is niet te veel voor een reservering in de klassieke pub the Butt and Oyster. Daar genieten we ’s avonds gezamenlijk een maaltijd, nadat we eerst een pint Engels bier op het zonovergoten terras hebben gedronken.
De terugreis vangt aan om 10.00 uur Engelse tijd. We hebben de warme maaltijd, wederom pasta, al vast klaargemaakt. ’s Ochtend staat er nog een dikke windkracht 5 en deze zal afnemen tot windkracht 4 maar in ieder geval de hele dag doorstaan.
Wel komt de wind uit de verkeerde richting, dus het wordt een bumpy ride. Meteen buiten de pier van Felixstowe is dit goed te merken. We moeten flink aan de bak om de tonnen en de zandbank, waarvan het verkenningsbaken vol in de wind ligt, met kruisrakken te passeren. Motorzeilen heeft met deze golfslag geen zin, maar Benevolant en de andere jachten snijden mooi door de golven om af en toe toch een flinke klap op de golven te maken. Ik doe toch maar even mijn zeiljas aan. De hele dag zeilen we verder mooi aan de wind. De zee wordt iets kalmer en alles loopt rustiger, al krijgen we snel een melding van zeeziekte bij de andere jachten. Zoals voorspeld gaat de wind er aan het eind van de avond uit. We varen op de motor de laatste 50 mijl. Het is bewolkt, er is geen maan en de wind is fris met af en toe een spat regen. Ideaal is het dus niet. Maar de die hard tocht krijgt een mooie afronding met een uitgebreid 2e paasdagontbijt bij de sluis van Stellendam. Een mooie beloning voor een koude doorwaakte nacht.
Niet iedereen heeft bij Pasen het ideaalbeeld om met drie lagen kleding van een ontbijt in de kuip te genieten. Het is wat mij betreft dan ook de beste tocht om samen met opstappers te varen. Als opstapper ben ik er weer heel erg blij mee dat ik deze tocht mocht meemaken.
Dit wil ik eigenlijk ook wel, hoor ik u, denken. Dit zijn volgens mij de tips die ertoe doen.
