Diehard tocht Paasweekend 2023, naar The Butt and Oyster in Pin Mill

Waarom willen zoveel zeilers uit Nederland toch naar deze kroeg aan de oever van de rivier Orwell aan de oostkust van Engeland? Die kroeg is een fenomeen, niet alleen vanwege het bier, the fish and chips en de picknick tafels buiten in de zon, maar zeker ook vanwege de spectaculaire hoogteverschillen tussen eb en vloed, bovenal echter vanwege alle historische wrakken die dan droogvallen in het rommelige haventje. Waarom zijn die wrakken dan zo interessant en worden ze niet weggehaald, is de logische Hollandse vraag. Omdat het onze wrakken zijn, is dan het echte Engelse antwoord…

Een diehard is zowel iemand die niet goed tegen verandering kan, als iemand die gewoon gaat, ook al is het koud, zijn de golven hoog, of blaast de wind tegen. Als Pasen dan ook nog eens extra vroeg valt, dan is het best wel een stoere keuze om mee te gaan. Ook omdat sommige boten nog op de kant staan, was er uiteindelijk maar een klein groepje diehards die de overtocht wilden/konden maken.

We waren uiteindelijk met twee boten met ieder vier opvarenden:  Linda, Andrew, Lucien en schipper Mathijs op de Inca en Barth, Geert, Maarten en schipper Johan op de Cecellin.

We verzamelden rond etenstijd  aan de steiger -die overigens grotendeels weggehaald was-, net buiten de Roompotsluis en besloten nog gezamenlijk te eten alvorens de zee op te gaan. Pasta met spek en tomatensaus, bier en rode wijn. Het smaakte ons goed met z’n allen in de kajuit van de Cecellin en lekker opgewarmd vertrokken we rond 19:00 uur richting Engeland, zo’n 100 mijl verderop. Straffe koude wind, net bezeild, onrustige golven, zware bewolking, waar overigens geen spatje regen uit gevallen is. We stelden ons in op een lange en koude nacht. De Cecellin uitgerust met AIS en de Inca met radar. Daarmee gingen we het doen.

Een aantal onder ons voelden zich deze nacht toch wel wat brak én koud, alleen ikzelf had rond 23:00 uur een emmertje nodig naast mijn kooi. Vorig jaar was ik geheel zeeziekvrij gebleven, maar dat bleek dus geen garantie te zijn voor de toekomst. Om circa 04:00 uur was ik gelukkig weer opgeknapt, ook door aan het roer te gaan staan. Het bleek me dat zeeziekte gelukkig niet per se een hele overtocht hoeft te duren.  Het werd wel steeds kouder, waarop we van elkaar tips wilden hoe de koude te kunnen weerstaan. In ieder geval thermisch ondergoed, warme laarzen, meerdere laagjes truien en fleeces, winterjack mét capuchon én liefst ook een dikke slaapzak voor onderdeks. Het beste hielp natuurlijk het ochtendlicht met de doorbrekende zon.

Inmiddels waren we eindeloos veel windmolens gepasseerd en hadden we daar ook allemaal onze mening over gevormd. Het deed ons vooral verlangen naar vroeger toen de Noordzee nog gewoon een lege zee was. Na het laatste windmolenpark doemde de kust van Engeland voor ons op. Na een laatste rotonde (van de shipping lanes) met een paar laatste zeekastelen voor en naast ons, hesen we de gele quarantainevlag. Op de Cecellin was dat overigens een geel sportbroekje. Soms moet je improviseren. Toen liepen we binnen bij Harwich, aan de monding van de rivier Orwell. De kou en het ongemak van de nacht hadden we inmiddels geheel achter ons gelaten.

We meerden aan bij de Royal Yachting club van Woolverstone. Een paar steigers, een zeer vriendelijke havenmeester, een mooi clubgebouw met een onberispelijk grasveld ervoor. Mathijs beloofde ons nog keurige Engelse dames aan de High Tea, maar die waren toch niet komen opdagen.

Er moest nog wel even geklust worden aan de accu’s van de Cecellin, omdat op zee de spanning voor de Raymarine instrumenten regelmatig uitviel. Het ‘lek’ kwam niet boven, maar een noodoplossing voor de terugtocht werd wel gevonden. Met deels wiebelende zeebenen liepen we langs de Orwell over een mooi en soms nat voetpad naar Pinn Mill en vonden een tafel waar we met ons allen terecht konden voor grote pullen lokaal ghost-ship lager. Heerlijk fris bier om met elkaar de overtocht nog eens door te nemen. Het is voor mij nog steeds geen uitgemaakte zaak wat nu het hoogtepunt is van een zeiltocht: het zeilen zelf of het napraten erover. Laat ik het maar houden op gelijkspel, beiden is gewoon héél leuk.

We konden (ook dit jaar) wegens gebrek aan plek niet binnen eten, maar een alternatief was snel gevonden, ietsje verder de heuvel op. Restaurant The Red Lion. Heel goed eten en nog meer napraten natuurlijk, ook over het Rooipeerd. Iedereen begreep het voorstel van het bestuur en de keuze van de leden, maar er was nu al heimwee naar vroeger, terwijl dit stukje voor het nieuwe digitale Rooipeerd nog geschreven moest worden….

In het donker over de verharde weg terug naar de jachthaven merkten we dat op die kleine Engelse weggetjes iets van een trottoir toch wel fijn was geweest. Maar we kwamen er en wilden allemaal heel graag onder zeil. De Inca en de Cecellin lagen als een huis en wij sliepen als een roos.

Zondagochtend paasontbijt met ons allen met veel eieren, paasbrood en koffie en al snel daarna de rivier op met zon en een zacht windje tegen. Maar we hadden gisteren toch ook al de wind tegen gehad? Dat bleef ook zo de eerste uren bij een gladde zee. Toen raakten we plots verzeild in een echte zeevlam, werkelijk van het ene op het andere moment.

Wat is dat nu weer? Ik zal het uitleggen. Ben je wel eens volgepakt met het hele gezin naar het strand gegaan, mede gezien het prachtige vooruitzicht van zon en weinig wind? Eenmaal over de duinen heb je een plekje gevonden, alles uitgepakt en dan plotseling hangt er een ondoordringbare koude mist. Het laat geen andere keus dan alles weer in te pakken en terug te gaan naar de auto. Daar aangekomen schijnt de zon alweer volop. What the hell is this, denk je dan. Het antwoord is: een zeevlam. De zon warmt de zee op, water verdampt en vormt mist net boven het oppervlak en je ziet geen hand voor ogen. We hadden daadwerkelijk gedurende circa drie kwartier minder dan 50 meter zicht. AIS en radar waren plotseling cruciaal om door te kunnen varen. De mist verdween uiteindelijk net zo plotseling als ze was gekomen.

Het vervolg van de terugtocht ging heel voorspoedig, onze koers net bezeild met redelijke wind en rustige golven. Alle windmolenparken in omgekeerde richting weer doorkruist en een beetje spelen met verschillende routes om eerder aan te komen, ons verbazen over onverlichte kardinaal tonnen en een baggeraar die ons midden in de nacht wilde vangen in zijn verblindende schijnwerper. Nou ja, het was natuurlijk ons ‘foutje’ dat we voorlangs wilden varen en toen besloten toch maar een stormrondje te maken.

Om 06.30 uur waren we alweer bij de Roompotsluis, waarna degenen die nog/weer wakker waren een heel vroeg ontbijt namen en we de Oosterschelde opzeilden, ook alweer net bezeild. Bij Bru -zo heet Bruinisse eigenlijk, weet ik nu- ging de Inca bakboord uit naar Herkingen en de Cecellin stuurboord uit naar de Heen. We hadden nog niet goed afscheid van elkaar genomen, dus besloten we om 13:00 uur in het paviljoen van Noordschans te lunchen bij Anita en natuurlijk …..ook nog even na te praten. Het scherm in de hal van het paviljoen heette ons diehards welkom. Nou, zo wil ik wel thuiskomen.

Al met al was het voor ons allen een geweldige tocht, met dus ‘slechts’ twee boten, maar mede daardoor heel gezellig, met precies het juiste aantal voor het paasontbijt gezamenlijk op de Cecellin.

Dat betekent natuurlijk niets voor volgend jaar. Hoe leuk zou het zijn om dan weer eens met een hele WSV Noordschans vloot uit te varen, misschien dan zelfs met een dagje extra in Engeland?

Wel warm aankleden allemaal, want Pasen valt in 2024 zelfs nog iets vroeger dan dit jaar en wel op 1 april (= geen grap).

Maarten van den Berg